En vanmiddag is het allemaal echt niet langer meer voor me
uit te schuiven: dan moet ik het vliegtuig in – terug naar Nederland. Al van
kinds af aan vond ik dat vreselijk. De overgang is gewoon te groot – het lichaam
en de ziel kunnen het niet bijhouden: de ene avond in Yogya of Johannesburg of
Corsica en de volgende morgen in de trein van Schiphol naar Utrecht.
Als ik eenmaal thuis ben, weer mijn eigen potje kan koken,
naar mijn eigen muziek kan luisteren en in mijn eigen bed kan slapen, dan gaat
het weer. Maar het weggaan is elke keer weer een beetje doodgaan. En elke vezel
in mijn lijf verzet zich er tegen.
Dat komt ook omdat ik hier veel nieuwe vriendjes en
vriendinnetjes heb gekregen. Ik ben alleen op reis en toch geenszins alleen, al
kan ik dat zelf niet altijd geloven.
De staf van het hotel wilde gister al allemaal met me op de
foto. Het gebeurt niet vaak dat een gast bijna 4 weken blijft. En ik was
denk ik wel een rare gast. Ik at mijn ontbijt met toast het liefst zonder vet
spiegelei en suikerige jam. Ik zat soms hele ochtenden in de pendopo bij het
zwembad te schrijven of te internetten en ik trok elke dag wel 100 baantjes in
dat zwembad van 10 meter, als een tijger in een dierentuin – heen en terug. Mijn keertechniek is tot in de finesses geperfectioneerd.
Gisteren heb ik Citra en Koes te eten uitgenodigd naar een
restaurant van hun keuze. Ze kozen een steakhouse, in een prachtig oud
Nederlands huis met hoge plafonds en een binnentuin waar een jazzbandje evergreens
speelde. De steaks waren fantastisch en de toetjes nog beter (bovenstaande foto is een nieuwe aflevering in de familiefotoserie "Toetjes voor Barbara"). Even voelde ik me
terug in Zuid-Afrika. Daar heb je ook zulke restaurants
Daarvoor was ik nog een rondje buiten Yogya omgereden,
achterop de brommer van de overbuurjongen, op mijn favoriete moment van de dag:
de schemering.
We reden door dorpjes, langs rijstvelden, maisvelden, drukke
wegen – er is zoveel te zien al is het niet altijd aangenaam. Mensen die
verschrikkelijk hard moeten werken, kinderen die er niet gezond uitzien, dieren
die slecht behandeld worden. Maar dan ook weer zo'n zonsondergang:
Vanmiddag komt Citra me naar het vliegveldje van Yogya brengen en als ik incheck
word ik geholpen door Rina, die ik twee jaar geleden bij toeval ontmoet heb in
Kota Gede en die bij Garuda Airlines werkt. Ze had al in het vliegrooster gezien wanneer ik vertrek en kan me tot de vliegtuigdeur uitzwaaien. Dan hebben we nog alle tijd om bij
te kletsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten