Terug

En vanmiddag is het allemaal echt niet langer meer voor me uit te schuiven: dan moet ik het vliegtuig in – terug naar Nederland. Al van kinds af aan vond ik dat vreselijk. De overgang is gewoon te groot – het lichaam en de ziel kunnen het niet bijhouden: de ene avond in Yogya of Johannesburg of Corsica en de volgende morgen in de trein van Schiphol naar Utrecht. 

Als ik eenmaal thuis ben, weer mijn eigen potje kan koken, naar mijn eigen muziek kan luisteren en in mijn eigen bed kan slapen, dan gaat het weer. Maar het weggaan is elke keer weer een beetje doodgaan. En elke vezel in mijn lijf verzet zich er tegen. 

Dat komt ook omdat ik hier veel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes heb gekregen. Ik ben alleen op reis en toch geenszins alleen, al kan ik dat zelf niet altijd geloven. 

De staf van het hotel wilde gister al allemaal met me op de foto. Het gebeurt niet vaak dat een gast bijna 4 weken blijft. En ik was denk ik wel een rare gast. Ik at mijn ontbijt met toast het liefst zonder vet spiegelei en suikerige jam. Ik zat soms hele ochtenden in de pendopo bij het zwembad te schrijven of te internetten en ik trok elke dag wel 100 baantjes in dat zwembad van 10 meter, als een tijger in een dierentuin – heen en terug. Mijn keertechniek is tot in de finesses geperfectioneerd.

Gisteren heb ik Citra en Koes te eten uitgenodigd naar een restaurant van hun keuze. Ze kozen een steakhouse, in een prachtig oud Nederlands huis met hoge plafonds en een binnentuin waar een jazzbandje evergreens speelde. De steaks waren fantastisch en de toetjes nog beter (bovenstaande foto is een nieuwe aflevering in de familiefotoserie "Toetjes voor Barbara"). Even voelde ik me terug in Zuid-Afrika. Daar heb je ook zulke restaurants

Daarvoor was ik nog een rondje buiten Yogya omgereden, achterop de brommer van de overbuurjongen, op mijn favoriete moment van de dag: de schemering. 

 

We reden door dorpjes, langs rijstvelden, maisvelden, drukke wegen – er is zoveel te zien al is het niet altijd aangenaam. Mensen die verschrikkelijk hard moeten werken, kinderen die er niet gezond uitzien, dieren die slecht behandeld worden. Maar dan ook weer zo'n zonsondergang:

 

Vanmiddag komt Citra me naar het  vliegveldje van Yogya brengen en als ik incheck word ik geholpen door Rina, die ik twee jaar geleden bij toeval ontmoet heb in Kota Gede en die bij Garuda Airlines werkt. Ze had al in het vliegrooster gezien wanneer ik vertrek en kan me tot de vliegtuigdeur uitzwaaien. Dan hebben we nog alle tijd om bij te kletsen.