Vuurberg

Komende donderdag geef ik mijn eerste gastcollege aan het ISI (Institut Seni Indonesia), de Hogeschool voor de Kunsten waar Citra lesgeeft. Want ik ben gewoon aan het werk hier, hoor. Haha.

Ik ga er een relaxte discussiesessie van maken, maar wel aan de hand van een aantal fundamentele problemen: als we het over etnomusicologie hebben, wie zijn die ‘we’ dan die het bedrijven, over wat voor muziek gaat die wetenschap, en wat doet dat voorvoegsel ‘etno’ daar eigenlijk? 

Het zijn zaken die al lang ter discussie staan, maar gezichtspunten van Indonesiërs zijn in zulke discussies niet erg hoorbaar. Naar mijn idee herhaalt en bevestigt het discours de problemen die ze aan de kaak wil stellen. 

Zoiets dus, maar vandaag was het nog vakantie. Ik ben door Citra en haar kinderen meegenomen op een echt Indonesisch toeristenuitje: cross-country met een jeep door de lavageulen van de Gunung Merapi. 

Het was mooi en leuk, maar ook wel schokkend: de verwoesting die de stromen lava, as en hete lucht in 2010 nog hebben aangericht. Er zijn behoorlijk wat doden gevallen bij die uitbarsting. Hele dorpen zijn weggevaagd en heel Yogya was bedekt onder centimeters as. 

Ghettoblaster

Resp. computer en tv.

Gamelan

Serviesgoed dat ons erfgoed overzee representeert...

Op mijn tocht naar de Prambanantempel had ik het geluk de Merapi te kunnen zien. Vandaag hadden we pech. Hij zat helemaal in de wolken. 

Je vraagt je misschien af hoe je een berg kunt zien als je er zelf opzit, maar we zitten hier niet in de Alpen, hè? Ik herinner me nu hoe ik vroeger altijd ruzie kreeg met klasgenootjes op school in Nederland over hoe je een berg moet tekenen. 

Ik tekende bergen altijd zo: 

 

Maar zij waren net met hun ouders op winterrrrrrsporrrrt geweest en tekenden bergen zo:

Tssss. Als dat een berg moet voorstellen, dan ben ik een filmster. Gna!

Er worden allerlei spirituele en mystieke krachten toegedicht aan de berg, en ik begrijp best waarom. De berg is er altijd, met zijn (of haar?) dodelijke en levensgevende macht, maar je ziet hem zelden. Soms openbaart hij zich aan je, tussen een wolk door, of als schaduw achter een wolk – dan zie je hem alleen als je van zijn bestaan weet. Soms maak je een foto van hem, en dan is hij op de foto niet zichtbaar omdat je camera hem niet geregistreerd heeft. Zelden zie je hem helder en duidelijk. Op de achtergrond van al deze foto's moet je je hem dus even voorstellen. Hij zit daar. Levensgroot. In die wolk. En hij braakt soms ook nog wat...