Pride

Het kaartje, dat ik dankzij de vrome becakman ’s middags al had kunnen bemachtigen, gaf mij toegang tot een VIP-plaats inclusief maaltijd voor de Raminten Caberet Show, een fantastische extravaganza.

Citra noemt het consistent een voorstelling van transgenders, maar dat is een pars pro toto voor de LGBT-scene in Yogya, die duidelijk groeit en bloeit, en zich elke vrijdag- en zaterdagavond in geuren en kleuren presenteert aan een breed en enthousiast publiek, nota bene op het dak van de meest brave burgerlijke winkelketen van Indonesië: de Mirota.

Het zou om 7 uur beginnen, zo was mij die middag verteld, maar ik kon er het beste maar vast om half 6 zijn, want anders was er geen plek meer. Vorige week was het nog Suikerfeest (als onderdeel van de Ramadan) en toen was dit feestje toch kennelijk niet doorgegaan. 

Toen ik om kwart over zes binnenkwam was er nog bijna niemand, maar ik kreeg een plekje helemaal vooraan, zodat ik de dansers en zangers bijna zou kunnen aanraken – schoenen uit, op de grond, achter een klein tafeltje waar mijn maaltijd werd opgediend.

Ik werd ook voorzien van een prachtige fruitsalade en vers jambusap, een verademing na alle vieze fanta die ik hier meestal als vruchtensap voorgeschoteld krijg.

Niet lang daarna kwamen er twee meiden naast me zitten, die ook VIP-plekken hadden. Ze bezochten deze show al voor de zevende keer en moesten bij elke act nog steeds onbedaarlijk gieren. Ze zaten continu te flirten met de übergaye kelner die telkens als hij ze zag even een gilletje gaf, waarop de meiden enorm begonnen te giechelen. 

Ze waren beiden getrouwd, maar hadden overduidelijk ook erg veel interesse in elkaar. Is ze niet “cowok”? vroeg de ene meid aan mij over de andere. Voor zover ik weet, betekent dat zoiets als “lekker stoer”. Tja, wat zou ik daar nou eens op antwoorden. Stoer wel ja, maar lekker…

En natuurlijk was ik, als hele grote witte vrouw, ook erg interessant. Was ik al getrouwd? Nee, nog niet, maar in Nederland hoeft dat eigenlijk ook niet meer. Oh, goh, wie zorgt er dan voor de kinderen? Enz. 

Bar in de gay-scene – geinig is het wel. In Nederland ga ik daar nooit naar toe, want ik beschouw mezelf niet als gay, maar het publiek hier was net zo gay of straight als je het zelf zou willen interpreteren: mannen, vrouwen, en iedereen die daar tussenin zit, jong en oud, dames met hoofddoeken, en zonder, Indonesiërs, toeristen, singles, stelletjes. En de grootste VIP-ruimte was gereserveerd voor een personeelsfeestje van de politie. Jawel. De sfeer was opperbest.

Misschien is er ook wel een minder uitgekristalliseerde (want minder uitgesproken) scheiding tussen gay en straight hier. Iedereen is getrouwd en heeft gezinnen, maar dat betekent niet dat die vanzelfsprekende inrichting van je leven je seksuele voorkeur representeert.

Vlak voor de voorstelling kwamen er aan mijn andere kant twee bloedmooie jongens van een jaar of 20 zitten. Ik ben hier voor het eerst, giechelde de jongen naast me nerveus. Ik ook, zei ik. Oh gelukkig, zei hij en wiebelde van zijn ene bil op de andere. 

Klokke 7 uur begon de show. Indonesië heeft lange tradities van erotische dans – waaronder homo-erotische. Vaak zijn die tradities vervlochten met koloniale fantasieën over de Oost: geen macht zonder seks en vice versa. Mooi dat de voorstelling begon met beksan putri, vrouwelijke hofdans, waarbij de als vrouwen geklede mannen waaiers met prachtige Pride-veren en -kleuren tevoorschijn haalden in plaats van de reguliere waaiers.

Daarna een keur aan andere uiterst vermakelijke travestietenacts, dansjes, covers van hits, en parodieën op bekende personen. Een buikdanseres behangen met oriëntalistische muzikale en modieuze clichés: het Midden-Oosten is vanuit hier even “Oosters” als vanuit Europa. David Bowie was er, en Whitney Houston die een enorme fallus als microfoon vasthield, en ook Agnes Monica – een Indonesische die het tot host van de American Music Awards heeft geschopt.  Alles tot in het hilarisch absurde vergayd, met lichteffecten, vuurspuiters en rookmachines.

 

 

 

 

Toen kwam er een gigantische “dame” het podium oplopen met een enorme zilveren schorpioen in heur haar en met memmen waar je in kon verdwijnen. De jongen naast mij begon te gieren. Die borsten, riep hij zenuwachtig. Zijn die echt? Welneeeeeee joh, gierden de doorgewinterde meiden aan de andere kant naast me. Die zijn er opgeplakt, man. Oohhhhh, zei de jongen en zijn ogen plopten bijna uit zijn hoofd van verbijstering. 

Dat had de schorpioenendame vast gezien, want ze liep recht op ons af met haar enorme lijf en memmen, en boog zich over de jongen heen om zijn hoofd vast te pakken en hem te aaien. De jongen begon zo hard te schreeuwen dat het er verdacht veel op leek dat ie het lekker vond. Het publiek kwam niet meer bij.

De reactie van deze novice moet backstage besproken zijn, want elke dame die na de schorpioenendame haar entree maakte op het podium, kwam hem even overweldigen met een bezoekje. En telkens krijste de jongen het weer uit van plezier. Waarom ik? vroeg hij ons steeds. Waarom ik toch? Mjaaaaaaaaaa, zeiden wij. 

En na afloop wilde hij natuurlijk maar wat graag op de foto met de schorpioenendame, net als de andere leden van het publiek.

Op de derde verdieping van het Mirota-warenhuis: daar gebeurt het…