Afspraak

Afspraken verlopen hier net zoals in Zuid-Afrika. Je denkt dat je een afspraak hebt, maar dat kan op het allerlaatste moment nog veranderen omdat er iemand tussendoor komt die belangrijker is. In Nederland doen we daar moeilijk over. We willen allemaal gelijk zijn. Maar in Indonesië is niet iedereen gelijk, dus als er een belangrijker iemand tussendoor komt, doet niemand daar moeilijk over. Je kunt dus beter helemaal geen afspraken maken, althans niet te ver van te voren. In dat geval denk je dat je geen afspraak hebt, en dan heb je er plotseling toch één.  

Nu heb ik makkelijk praten, want ik sta als Nederlandse associate professor behoorlijk hoog in de voedselketen. Veel mensen willen best op het laatste moment ruimte voor me maken. Eerst voelde ik me daar ongemakkelijk bij en deed er dus een beetje moeilijk over ("weet u zeker dat dat op zulke korte termijn kan?"), maar daar ben ik nu maar mee opgehouden. Het is namelijk ook wel erg handig als je een festival moet organiseren.

Djaduk Ferianto aan het repeteren in zijn geluidsdichte studio midden in de desa.

Mas Koes en Mbak Citra blijken een ongelooflijk netwerk te hebben. Van de angry old man Djaduk Ferianto tot de Sultan van Yogya – ze regelen afspraken voor ons en iedereen wil ons wel ontvangen. Volgende week bij Hamengkubuwono de Tiende op bezoek - wow. Ik heb m’n mooiste jurk bij me. Maar die is gemaakt van een batikstof uit Solo. Eerst maar even aan Citra vragen of dat wel gepast is voor de Sultan van Yogya.

We zijn eigenlijk gewoon een goed-geölied team aan het worden. Met eetvergaderingen en heul veul plannen en ideeën. Nu nog de boekhouding rondkrijgen...

Onder het genot van een heerlijk bord mie alles besproken. Deze tent bestaat al sinds 1940 en als Sukarno in de stad was, kwam hij hier eten... Jawel.

En zij smaakten ook prima...

En vanochtend hoorden we dat we vanavond bij Professor Sumarsam langs mochten komen in Solo. Hij is een van de weinige Indonesiërs die buiten Indonesië voet aan de grond heeft gekregen in het wereldwijde wetenschappelijke discours over gamelan dat gedomineerd wordt door Amerikanen en Europeanen. En voor de conferentie die ik bij het Festival organiseer, vind ik het juist zo belangrijk om een Indonesisch wetenschappelijk geluid te laten horen, dus het was geweldig dat ik hem kon spreken, al is hij zelf een halve Amerikaan geworden.

Dus Citra en ik togen met de trein naar Solo. Reizen met de trein vind ik in de hele wereld geweldig, en in Indonesië heb ik het nog maar weinig gedaan omdat we vroeger een auto met chauffeur van de universiteit hadden als we ergens heen wilden. Ahum. In de stad deden we verder wel alles gewoon met de bus hoor.

De trein van Yogya naar Solo lijkt erg op die ik naar mijn werk van Utrecht naar Amsterdam neem, maar dan rustiger, schoner en air conditioned. 

Op de stations van Yogya en Solo was het lekker mensen kijken, toeterende treinen horen, en samen met Citra tempé snacken terwijl we het uitgebreid over mannen, het huwelijk en persoonlijke vrijheid in Nederland, Zuid-Afrika en Indonesië hadden. Dat kan ik ook al in het Indonesisch.

 

 

Ik ga die gesprekken niet op het internet pleuren. Maar interessant is het wel. Ik vertel het nog wel eens onder het genot van een goed glas bier. Al drink ik sinds ik hier aangekomen ben helemaal geen alcohol meer. Mijn vrienden hier doen het ook niet, dus waarom zou ik? Helemaal geen behoefte aan. Gek is dat – hoe peer pressure twee kanten op werkt. Terwijl niemand er problemen mee heeft als ik zou drinken. Citra en Koes hebben wijn in huis en bier is in elk café of restaurant gewoon te krijgen. Maar het bevalt me prima, even drooggelegd.