Zo heb je een dag waarop je je zit te vervelen en zo heb je
een dag waarop alles tegelijk komt. Citra was gisteren te druk om met me mee te
gaan naar de Kampung Gondolayu, waar (hopelijk) Supre nog woont, de vrouw die
in 1976 mijn kindermeisje was en die ik op deze reis hoop te vinden. Maar de
tijd begint te dringen: ik ga woensdag al weer terug naar Nederland.
Toen kregen we vanochtend om 05.00 uur bericht van Tuhan dr.
Sultan: dat we om 8 uur vanochtend zouden horen hoe laat we vandaag op
audiëntie mogen komen. Damn. We zouden vandaag naar een heel bijzonder festival
nabij Magelang. Met pre-islamitische muziek en rituelen. Werkelijk uniek.
Maar of je nu afspreekt met een Prins van het Koninklijk Huis van de Zoeloe, zoals ik 6 jaar geleden in Zuid-Afrika deed, of met een Javaanse
vorst: je moet altijd laten zien dat je klaarstaat. Wachten.
Dus om 8 uur horen we hoe laat we naar de Sultan mogen en of
we daarna nog naar Magelang kunnen. Maar 8 uur is nooit 8 uur hier. Ik ben zo
gewend aan vrijheid in mijn leven en werk: dat ik helemaal zelf kan bepalen
wanneer ik wat doe en hoe ik daarmee mijn tijd en energie het beste kan
verdelen. Hier kan dat niet. Het hangt van anderen af. Heel goeie reality check
voor me.
Intussen gaan Citra en ik Supre zoeken vanochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten