Elke dag worden alle kamers van ons huis van top tot teen
schoongemaakt. We hoeven geen maaltijd meer te koken, geen tafel meer af te
ruimen en geen afwas meer te doen. De was die we ‘s ochtends inleveren ligt ’s
middags gewassen en gestreken in onze kamers. Maar er zijn ook kleine, onuitgesproken tekenen
die laten zien dat er voor ons gezorgd wordt.
Enkele dagen geleden had ik het laken van het tweede bed in
mijn kamer over mijn eigen laken gebruikt, omdat ik het rond 4 uur – toen ik
wakker werd van de oproep tot het ochtendgebed – toch een beetje fris had. De
volgende avond lag er een sprei over mijn bed. Nu ik het twee nachten niet
gebruikt heb, is het weer weg.
Als ik thuiskom met de fiets, wordt die bij de ingang van de
garage van me aangenomen (anders zou ik maar over de belakang moeten). We
hoeven ook nooit een sleutel mee te nemen als we van huis gaan. Er is altijd
iemand om voor ons de deur open te doen. Als we gasten hebben, hoeven we ook
zelf de deur niet open te doen: de bel gaat op de belakang (met een
happy-birthdaymelodietje – dat kan ik vanuit mijn kamer horen) en dan komt er
iemand om de deur open te doen en om ons te melden dat onze gasten zijn
gearriveerd.
Ik raak ontzettend verwend, zeker omdat dat nog ergens van
vroeger in mijn ruggegraat zit. Rotzooi op mijn kamer die aan het eind van de
dag “vanzelf” weer opgeruimd is. Licht laten branden? – gaat “vanzelf” weer uit.
Dop op je tandpastatube draaien? – vanavond zit ie er gegarandeerd toch weer
op. Sleutel bij me? – maakt niet uit. Heerlijk.
En ik snap mijn vader ook weer een beetje beter. Die ruimde
pas later in zijn leven af en toe zijn zooi achter zich op en kon keer op keer
verschrikkelijk schrikken als hij dacht dat hij de huissleutel vergeten was. Ik
ergerde me daar vroeger helemaal kapot aan, maar naast het feit dat ik sowieso
een beetje milder geworden ben, snap ik het nu ook beter. Wat een overgang moet
het geweest zijn om de eerste 17 jaar van je leven zo’n “lifestyle” gewend te
zijn en dan voor het eerst van je leven in het Nederland van de jaren vijftig
terecht te komen.
Omdat we ons personeel gisteren (zaterdag) niet teveel wilden belasten
(het was immers de viering van de bevrijding van de Nederlandse koloniale overheersing – ahum), hebben we in het Hyatt aan de rand van het zwembad gelegen en
daarna hebben we ons middageten in de keuken van het Hyatt laten bereiden, in
plaats van door onze eigen koki.
Life is hard… really…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten