Cheng Ho

Wie van mijn trouwe lezertjes heeft er ooit van Cheng Ho gehoord? Als ik al eens van hem gehoord had, dan was ik het weer vergeten, maar dat doe ik niet meer. Cheng Ho of Zheng He bezeilde de wereldzeeën een eeuw voordat Columbus dat deed. Vanuit China bereikte hij Arabië en Oost-Afrika, en deed op weg daar naartoe ook vaak Indonesië aan, met in zijn letterlijke kielzog vele duizenden Chinezen.

Als moslim is Cheng Ho van cruciaal belang geweest voor de introductie en verspreiding van dit geloof in Indonesië dat tot die tijd hindoeïstisch en animistisch was. Had je niet gedacht hè, de Islam geïntroduceerd door Chinezen?

Dat leerde ik allemaal vanmorgen tijdens een lezing met Q&A van twee hoogleraren van de Universiteit van Nanjing. Ik was uitgenodigd door één van Citra’s studenten, die me ook nog voor wat andere zaken wilde spreken – daarover later meer – en die geheel terecht dacht dat ik dit wel leuk zou vinden.

In een pendopo van het Yogya National Museum verzamelden zich Yogyanese en enkele Chinese geesteswetenschappers. Ook de Chinese ambassadeur was er en die begon meteen een praatje met me, want ik viel nogal op - de voertalen waren Indonesisch en Mandarijn. De student van Citra was in geen velden of wegen te bekennen. Maar ik hoefde me geen moment alleen te voelen.

Ik begin er aan te wennen om weer een beetje de freak in de freakshow te zijn. Ik ben zo ontzettend vele langer dan de langste Indonesiër. Wat zou jij doen als je zelf al groot van stuk bent en dan een vrouw ziet lopen die nog anderhalve kop groter is: staren, giechelen en als je ballen hebt vragen of je met haar op de foto mag. Ik laat het me aanleunen. Als tiener (ik was toen net zo lang als nu) had ik er ongelooflijk de schijt aan. Nu kan ik er begrip voor opbrengen. Ik kom hier immers ook om van alles in me op te zuigen dat ik ongewoon vind.

Deze foto heb ik expres gemaakt op mijn ooghoogte...

Maar tijdens de lezingen voelde ik me me prettig gemarginaliseerd. De lezingen in het Mandarijn werden simultaan vertaald in het Indonesisch, en tijdens de vragen en antwoorden wisselde de tolk, een jonge Indonesische vrouw, steeds. Iedereen zat met koptelefoons op. Bijna iedereen kon in zijn moedertaal spreken. Ik kon het behoorlijk goed volgen. Die Eurocentrische obsessie met dat Engels, dat iedereen buiten Engeland en de VS slecht spreekt, moest toch ook maar eens afgelopen zijn. Zo gaat het ook. En misschien nog wel beter. Moet je wel goeie taal- en cultuuropleidingen hebben...