Selamatan

Vandaag (dinsdag) hadden we een ontzettend volle dag: om 08.15 uur werden we opgehaald door de chauffeur van de Fakultas Geografi. We waren uitgenodigd voor een … ja, wat eigenlijk? In het Indonesisch heb je er een woord voor: een selamatan. Selamat komt van Salam of Shalom en je gebruikt het in het Indonesisch voor van alles: selamat datang is welkom, selamat tidur is slaap lekker, selamat pagi is goedemorgen, selamat jalan is goede reis.

Deze bijeenkomst was in elk geval bedoeld voor het Suikerfeest, het einde van de Ramadan. Hier heet het Idul Fitri of Lebaran en het hele land staat op zijn kop. Iedereen gaat naar huis om het breken van de vasten te vieren met en bij familie. Lebaran is eigenlijk een soort resetknop in sociale verhoudingen. Het is het moment waarop je al je bekenden kunt vragen om vergeving voor je onhebbelijkheden (mohon ma’af) en ze het allerbeste kunt wensen om zo weer met elkaar door te kunnen.

We waren eregasten en daarmee ook tentoonstellingsobjecten als familie van wijlen Bapak Titus. Veel mensen die tussen 08.30 en 09.00 binnen kwamen druppelen, kwamen ons eerst begroeten voordat ze een zitplaats zochten. Pas toen bijna iedereen zat zagen we dat alle mannen aan de rechterkant van de zaal zaten en alle vrouwen aan de linkerkant. Christine, die gevraagd was netjes naast haar echtgenoot te gaan zitten, was de enige vrouw aan de mannenkant, maar niemand nam daar aanstoot aan. Studenten zaten helemaal achterin, en hoe ouder/belangrijker de dames en heren hoe verder naar voren. Wij zaten (ondanks onze leeftijd) op de eerste rij in de meeste comfortabele stoelen naast alle hoogleraren en decanen.

Wat volgde was een tamelijk bizarre combinatie van inhoudelijke speeches over de geschiedenis van de Faculteit (die ook nog eens 50 jaar bestond), waarin mijn vader ook nog eventjes genoemd werd, islamitische gebeden en gezangen, en een preek van een islamitische schriftgeleerde die zo geestig was dat ie zich kon meten met Hans Teeuwen en Brigitte Kaandorp

Hij was de enige die zijn publiek stilhield en om de twee zinnen aan het lachen kreeg. Bij alle andere speeches lulde iedereen er snoeihard en ongegeneerd doorheen. Ik zat naast een oud-studente van mijn vader – stevig gesluierd, maar desalniettemin buitengewoon wulps –  die mij op haar iPhone alle foto’s van haar dochters liet zien en een uiterst doeltreffende netwerkster bleek.  Ze kende nog wel iemand bij het Institut Seni Indonesia (de Hogeschool voor de Kunsten, waar musicologie en etnomusicologie aangeboden worden) en ze zou wel het een en ander aan contacten voor me regelen. ’s Middags al stond de secretaresse van de Faculteit bij ons op de stoep met telefoonnummers. Shit, nou moet ik nog werken ook… 

En toen was er plotseling een uitgebreide lottotrekking! Anders komen de mensen niet, legde de oud-studente me uit. Stefan en ik (onder anderen) mochten lotjes trekken en de winnaars mochten op een podium cadeautjes in ontvangst nemen, en wij konden onze cijfers in het Indonesisch oefenen. De cadeautjes waren geweldig! Zoals deze koektrommel, die ik na afloop meekreeg omdat ie over was. Ooit zo’n mooie koektrommel gezien, iemand? Nee toh?