Dromen

Waar en wat ik ook droom, ik weet meestal niet meer waar mijn dromen over zijn gegaan, maar ik herinner me altijd het gevoel, de atmosfeer en de ruimte van een droom als ik wakker word. Als ik naar een nieuwe plek reis, worden die aspecten van de droom even ongekend als de nieuwe plek zelf. En ze blijven bij de plek, ook als deze bekender voor me wordt: een specifieke lichtval, stemming, actiebereidheid, geluidenpalet.

Nu is Yogya zowel een hele oude plek, nog van voor mijn vroegste herinneringen (ik was nauwelijks 30 maanden oud toen ik hier voor het eerst was) als een tamelijk recente plek (sinds een jaar of 5 kom ik hier weer regelmatig), met mijn riante hemelbed in een elegante pendopo als geheel nieuwe plek. Een geheel nieuwe dromenatmosfeer dus, met nieuwe lichtval en nieuwe geluiden en toch ook veel bekends in de dingen die ik in de droom moet en wil en kan - of niet.

Het maakt me reflectief over het leven dat ik hier had en heb en hoe dat verbonden is met het leven van mijn ouders en grootouders. Toen ik hier in 2013 weer kwam, was Yogya een hervonden plek van mijn jeugd. Een plek waarvan ik altijd had gevoeld dat ik er niet meer naar terug kon keren, zoals je ook niet terug kunt naar je kindertijd. En toch kwam ik terug.

Nu ben ik hier zo vaak (vaker dan 1 keer per jaar) dat het voor het eerst normaal voelt om hier te zijn. Ik heb niet alleen (en niet zozeer) meer mijn herinneringen van vroeger als referentiekader, maar mijn herinneringen van afgelopen november, en juni 2018 en augustus 2017, waarbij allerlei grote-mensen-dingen horen, zoals lezingen en onderzoeksprojecten en me fatsoenlijk uitdrukken in mijn vierde taal.

Ik ben er blij om en ik vind het jammer: ik win iets en ik verlies iets. Ik word ook hier volwassen misschien. Met iets van tegenzin, en iets van trots.