Er gebeurde nog meer, bij die prachtige overdracht van immaterieel erfgoed, zoals we het in Europa noemen. Nadat ik de doosjes met USB-sticks had overhandigd, kwamen de mensen van het dorp met een tegengeschenk, want dat kon natuurlijk niet uitblijven.
Ik kreeg een (voor mijn enorme lijf op maat gemaakt) traditioneel Nias' kostuum dat ik onmiddellijk moest aantrekken om de hoho zoals die nu wordt gezongen (de traditie leeft nog!) bij te wonen, ook op het plein voor het huis van de duada Barani. Ik voelde me daar erg ongemakkelijk bij, maar ook vereerd, letterlijk, en dat is de bedoeling ook. En daarna wilde natuurlijk iedereen met me op de foto!
En dan is er dit filmpje op facebook, waarbij je vooral moet letten op de prachtige hoho-zang. En dit filmpje voor als je meer wilt horen en zien. En dit filmpje ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten