Mijn djatihouten huisje aan de oever van de rivier staat op palen met verende planken vloeren. Het huisje is één kamer groot. Daarin staat een groot bed met een lekkere harde kapokmatras, een sofa met gulings en een prachtig oud (ik zou bijna willen zeggen: koloniaal) uitklapbureautje voor het raam, dat Mas Ali, mijn hospes, speciaal daarnaartoe heeft laten verslepen zodat ik een plekje heb om te schrijven. Want hier ga ik dus mijn boek afschrijven. (Maar ik zit hier, aan de kabbelende rivier, want daar is het nóg lekkerderderder:)
Samen met de reusachtige bamboe geeft de rivier koelte, die je pas waarneemt als je je de openbare weg op waagt, tussen de brommertjes en pick-upjes in de hitte van de zon. Langs de weg loopt het oude suikerrietspoortje, en verdomd, de suikerfabriek een paar honderd meter verderop is nog in gebruik, met dieselocomotiefjes en karretjes die leeg en vol heen en weer tuffen en de weeë lucht van suikkerriet.
Boven mijn bed in het rieten dak zit een macho van een tokè (een gekko), die je heel veel hoort, maar nooit ziet. Hij laat luid van zich horen zodra ik het licht aandoe: eerst laadt hij zich op, als een soort speelgoedautoaandrijving en dan roept hij een paar keer tokèèèèèè. Ik ben op zijn terrein - we moeten nog vriendjes worden, en dan - als alles meezit - huisgenoten. Het geluid is voor mij zo vertrouwd dat ik me geen moment druk maak om het feit dat er een hele dikke hagedis boven mijn hoofd hangt als ik lig te slapen. Elke keer dat hij zeven keer tokè heeft gezegd mag ik een wens doen. Daar heb ik als kind zelfs een liedje over geleerd. Maar deze slaat zo vaak zeven keer dat ik door mijn wensen heen ben. Ik ben een bevoorrecht mens.
Het gevoel dichter bij de natuur te staan doet een beetje oriëntalistisch aan, maar het is wel zo, hier buiten de stad. Deze passage is dan ook speciaal voor Eva, een van mijn trouwste blogvolgrs:
Mijn keukentje is open, dus alles moet in de koelkast, anders nemen de apen het mee. Vanmorgen raakte ik in gesprek met Mas Ali, terwijl mijn gesmeerde boterhammetjes met marmite voor me op tafel lagen. Toen ik me na het gesprek van 10 minuten aan de boterhammetjes wilde zetten, waren ze bedekt met mieren. Mieren die marmite lusten! Ik heb ze eraf geblazen en mijn brood alsnog opgegeten. Haha.
En op mijn eerste avond maakte ik weer een klassieke belandafout, door niet goed op te letten bij het aan de weg eten. Ik heb intussen door dat je best aan de weg kan eten, als het er een beetje schoon uitziet (niet teveel vliegen) en je maar heel voorzichtig bent met vlees, en goed gekookte spullen als soep eet bij je witte rijst, en voorverpakte drankjes.
Bij het kruispunt bij de suikerfabriek schieten de eetstalletjes tegen etenstijd als paddestoelen uit de grond. Heel gezellig met lichtjes en spandoeken (die hier ook spanduken heten) met de waar erop aangeprezen. Saté ayam uit Madura, zag ik. Ze zagen er lekker doorbakken uit daar op dat houtskoolvuurtje en roken heerlijk, dus ik zette me aan een van de tafeltjes tussen de spanduken en bestelde een portie.
Maar die portie was al een tijdje van het vuur af - in elk geval was ie koud en ik bedacht me pas na vier gretig opgesmikkelde stokjes dat dat niet zo'n slim idee was. Maar toen durfde ik de meneer uit Madura niet meer te vragen de rest nog even op te warmen, iets wat je eigenlijk gewoon altijd meteen moet vragen. Gelukkig was de doorstroming groot, om de haverklap kwamen er mensen op brommers langs om af te halen dus zo lang konden ze nog niet van het vuur af zijn. Dus ik at de rest ook maar op en vond dat ik maar moest boeten voor mijn onvoorzichtigheid.
Ik bereidde me voor op een nacht ellende, maar er gebeurde helemaal niets. Als zich geen stille parasiet in mijn lever genesteld heeft dan ben ik deze escapade goed doorgekomen, en heb mijn lesje geleerd voor de komende zeven weken. En jullie zijn weer op de hoogte van mijn stoelgang...
 |
| Huis van de heer des huizes, Mas Ali, schuin tegenover mijn pondok (met zijn toestemming op het internet geploft) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten