Honden en katten

Ik ben een kattenmens. Honden stinken, ze zijn opdringerig, slaafs en onbetrouwbaar. Katten zijn veel schoner, grappiger, intelligenter en zelfstandiger. Bovendien blaffen en bijten ze niet. Ik wist dat de eigenaar van Upala Java Huise twee honden heeft, dus ik had me daar mentaal een beetje op voorbereid. En die voorbereiding heeft geholpen.

In Indonesië leven honden buiten. Bij ons resideren ze in de kolong, de ruimte onder de verende planken vloeren van onze huizen. Ze komen niet aan je handen likken als je aan komt lopen, springen niet tegen je op, lopen niet je huis binnen om op je bed te gaan liggen.

Honden zijn namelijk haram (onrein) en dat is niet voor niets. Het zijn alleseters, net als varkens, en daarom kunnen ze parasieten bij zich dragen. Dus in Indonesië blijven honden op gezonde afstand en zo worden ze ook opgevoed.

Terwijl het hele dorp vrijdag (of dagelijks) braaf in de moskee zit, heeft iedereen  dus gewoon een hond. Om het erf te bewaken, hetgeen ze met verve doen als er een grote dikke boelèèè op een fiets komt langsrijden. Omdat ik nu eindelijk eens een keer met honden te maken heb die me niet meteen aflebberen, bespringen of met hun vieze poten door mijn huis stampen, kan ik ze een beetje leuk gaan vinden. Nou ja, Pepo is leuk. Verder moet ik het nog zien.

Pepo is echt grappig. Hij komt me altijd begroeten - als ik uit mijn huisje kom stappen, als ik terugkom uit de stad, of zomaar - maar zonder te dichtbij te komen. Als ik wegga, huilt hij eventjes. Hij zit nog trouwer dan anders naast me als ik iets aan het eten ben, gaat met zijn pootjes wiebelen terwijl hij rechter op gaat zitten en kijkt me vragend aan. Ik heb hem tot nog toe niets gegeven. Ik wil zijn strenge opvoeding niet verknoeien. Bovendien moet ie niet te dichtbij komen.

Het fijnste is wel dat als ik geen interesse toon, hij gewoon weer wegloopt om iets anders te gaan doen. Een zelfstandige hond! Geweldig.

Pepo wijst me er - waarschijnlijk zonder het te weten - op dat mijn houding tegenover honden is zoals die van racisten tijdens de apartheid in Zuid-Afrika. Honden zijn vies en vervelend - alle honden, behalve mijn hond. Mijn hond is een goede hond. Als alle honden zo waren als mijn hond, dan zou ik geen problemen hebben met honden. Heus.

Er is hier ook een kat - die geen naam heeft - en dat is echt een kreng. Een ongelooflijk doortrapte straatvechtster. Ze zit niet onder het huis, maar loopt over de daken. Ze is beide honden de baas. Ze hoeft maar te blazen of die zetten het op een lopen. 's Nachts hoor ik af en toe de meest ijzingwekkende gevechten en ik weet zeker dat ze daar bij betrokken is. En wint. Ze zit zich de hele dag parmantig te likken naast de vijverbakken met vissen, waar ze intussen naar zit te loeren. Als het even kan, glipt ze mijn  huis binnen om daar rond te snuffelen. 's Ochtends zit ze in mijn open badkamer stoïcijns toe te kijken terwijl ik mijn toilet maak.

Als ik op de bank op het platje voor mijn huisje zit, komt ze ernaast zitten en begint verongelijkt te mauwen. Ook maakt ze aanstalten op de bank te springen, maar als ik haar dan uitnodig op schoot te komen zitten, wil ze dat niet. Pas na enkele dagen had ik door dat ik op haar plek zit. Daar ligt ze dan te slapen en als ik langs kom lopen om iets uit mijn huisje te pakken kijkt ze me zo diepgiftig aan dat zelfs ik - een kattenmens - er een beetje bang van word.

Dus.... misschien zijn jullie hier getuige van een ware paradigmawisseling. Misschien...