Leren

Al weken geen blog. Gewoon geen tijd voor. Barbara is weer student, met 15 contacturen in de week. Veul zeg. Pfffff. En daarnaast ook nog huiswerk. Ik ben absoluut niet meer gewend dat een ander voor mij bepaalt wat ik de volgende dag gelezen, geschreven en vooral begrepen moet hebben. En ik zit in het gevorderdenniveau - de stof gaat over ingewikkelde dingen. Krantenartikelen over import, export, winst en kapitaalinvestering. Dynamieken van vraag en aanbod snap ik nog wel, maar als het over meer dan dat gaat dan moet ik daar toch ook in het Nederlands even op puzzelen. In het Indonesisch raakte ik aanvankelijk helemaal de draad kwijt.

Week twee was het dieptepunt. Ik had in week één elke dag alle woorden die ik niet begreep - in de klas en in de lesstof - opgeschreven en in het woordjesoverhoorprogramma wrts ingevoerd, zodat ik ze na de les kon gaan stampen. Toen kookte mijn brein over. Meer dan 100 nieuwe woorden per dag zijn gewoon niet te stampen. De enige manier om ze te onthouden is door ze te gebruiken, maar het zijn er zooooo verschchchchchrikkelijk veel. En ik ben ongeduldig. Ik kon in week 2 nog niet gebruiken wat ik in week 1 geleerd had. Daar werd ik gefrustreerd van. Maar in week 3 wel een beetje. Toen werd het weer leuker.

Nu lees ik met hulp van mijn lerares een antropologisch proefschrift in het Indonesisch. Waar ik aan het begin van de cursus 2 uur nodig had voor een diepgaand krantenartikel in een kwaliteitskrant, doe ik nu (met hulp) twee van die artikelen in een uur. Het is raar hoe dat voelt, want ik zou zweren dat de twee artikelen die ik in een uur deed veel makkelijker zijn dan die waarmee ik moest beginnen, maar mijn lerares verzekert me dat dat niet zo is. Leert me veel over leercurves en motivatie om te leren - erg handig voor mijn eigen lespraktijk. 

Gisteren was ik bij een book launch van een mooi musicologisch boek over Javaanse gamelan en de islam. Professor Sumarsam, de auteur, was er, en twee respondenten, een antropoloog en een islamgeleerde. Vroeger begreep ik van zulke bijeenkomsten ongeveer 20 tot 30%, nu zeker meer dan de helft. Dus dat is een enorme vooruitgang in 3 weken. Maar ik weet nog niet hoe ik het vast ga houden, die vaardigheid. 

Daarnaast ben ik met mijn collega van UGM (de universiteit hier) van koloniale geschiedenis allerlei mogelijke fondsvertsrekkers aan het aflopen om Indonesische studenten en promovendi de collectie te laten onderzoeken. Gisteren bij een Yogyase cultuurinstelling verbonden aan de keraton van Yogya, volgende week dinsdag naar het Ministerie van Onderwijs in Jakarta, woensdag een presentatie voor de collega's  hier aan de universiteit en donderdag naar huis vliegen. Van bloggen zal dus niet heel veel komen.

Maar ik ben hier nu wel echt om iets te doen - niet alleen om vakantie te houden en nostalgische rondjes door mijn oude wijkje te fietsen. Dat maakt me ontzettend blij.